30 dagar med tematiserte låter - dag 6-10

Dag 6

Ein song som gjev meg hug til å danse

Ja, eg kan ikkje stort andre dansar enn pogo, eg då. Og då er det jo Sex Pistols som gjeld.



Frå pønk til post-pønk: The Fall er i grunnen ikkje først og fremst eit danseorkester. Eg skulle likt å sjå nokon danse swing til Container Drivers eller andre nummer frå rockabillyperioden. Men denne coverlåta (opphavleg av The Move) er lidderli dansbar. 

Dag 7

Ein song å køyre til

Stonerfavorittane Fu Manchu kom med LPen King of the Road i 2000. Stort sett dreidde det lyriske innhaldet og innpakkinga seg om bilar og køyring. Og litt om aliens. Tittelkuttet er kjempefint, og ein lyt passe seg for å trampe takta med gassfoten.



Køyring er jo på mange vis ein aktivitet med eit visst rutinepreg. Inn med kløtsjen, legg inn femtegiret, ut med kløtsjen, rull ned vindauget...

Dag 8

Ein song som handlar om alkohol eller narkotika

Stundom kan ein få inntrykk av at songar anten handlar om romantisk kjærleik,  narkotika eller ein kombinasjon. Det er mange å ta av, sjamener? Og kor kjem all narkotikaen frå? Frå narkotikagarden, sjølsagt! Det lyriske eget i denne songen køyrer traktor på denne garden.



Kor kjem narkotikaen som ikkje kjem frå landbruket frå? Jau, frå medisinalfirma. Eitt av dei heiter Rausch, og det er dei Mark E. Smith bjeffar om i Rowche Rumble frå andre-LPen Dragnet.

Dag 9

Ein song eg blir glad av

Veldig mange å velje mellom her óg (eg er lett å glede med musikk), men denne slo meg plutseleg fordi eg kom på ei natt for 14 år sidan eg gjekk tur ei natt og høyrte på alt eg hadde av The Cure og så kom gittarsoloen (ja) på A Strange Day og det er ikkje ofte eg har glist så breitt.



Totally Wired handlar nok i mangt óg om narkotika, men det er ikkje difor eg blir glad. I grunnen er det vanskeleg å sette fingeren på kva det er som er så gledeleg her, kanskje det er den distinkte introen og call and response-greia.

Dag 10

Ein song som gjer meg trist

Det blir ikkje stort tristare enn lagnaden til Karen Carpenter, tromeslagaren som slanka seg i hel. Etter alle desse åra kan eg synge med på denne utan at stemma brest, men det er ikkje mykje om å gjere.



Eg kan jo late som det gjer meg trist at ei tekstline i starten av denne songen ("where are the obligatory n*****s") kosta The Fall ei kontrakt med Motown, men det er faktisk den tekstlinja som gjer meg trist. Som Fall-fan veit ein jo mykje om å sjå opp til nokon som mildt sagt ikkje er fullkomen, men han hadde jo ikkje trengt å vere rasist i tillegg. Låta er elles livat og gild, ho går rett i trynet på alle som ikkje kjenner seg betre enn nokosinne.