fredag 6. februar 2015

Batcats, mega-snakes and black spiders

Suksessen med cure-spelelista (suksess = var gøy å lage. Aner ikkje om nokon har sett posten) gav meg hug til å lage ei til. Noko med å tvinge meg sjøl til å skrive om musikken eg er glad i og sånn sett utvikle eit vokabular for å snakke om musikk (er det nokon veg utanom å lære seg å spele, tru?). Væffal er Mogwai eit anna favorittband og eit som har ein god del låter med dyr i tittelen.

1: Oh! How the Dogs Stack up (Come On Die Young)


Tapeloops med tale og messing på framandt språk går over i sprøtt piano og nokre få andre element. Denne opnar side 3 på LPen og er fort gjort å forstå som ein intro til Ex-Cowboy.

2: Killing All the Flies (Happy Songs for Happy People)



Instrumentalbandet Mogwai har i nokre få høve skrive songar med tekst og alt, men i mange høve har dei valt å gjere orda uforståelege for størsteparten av publikum. Kva syng kven her? Ikkje godt å seie, men det høyrest melankolsk ut.

3: Ratts of the Capital (Happy Songs for Happy People)



Kan vi seie at Mogwai har hjarte for dyra? Eit instrumentalband leivnar ikkje mange lyriske hint, men det er freistande å vise til musikkvideoen til opningslåta på denne skiva, Hunted by a Freak. Denne vesle, naivistiske animasjonsfilmen viser ein drittunge som kjøper små dyr i ein dyrebutikk og slepp dei ut frå eit høgt tak. Tølperen er ein amoralsk liten jævel som ikkje blir straffa av forteljaren, men filmen develer ved dyra som er på veg ned og let publikum projisere sin eigen redsle, dødsangst og weltschmerz. Forteksten som fortel om kor mange dyr som vart skadde og drepne under innspelinga ymtar vel meir om at bandet har ein sjuk sans for humor.



Ratts of the Capital er ei av dei lange og gode låtene der Mogwai verkeleg får gjort mykje med den dynamikken dei er så kjente for iallfall. Eit enkelt gitartema utviklar seg til eit klart definert riff, fleire instrument kjem til og spelinga aukar i itensitet, minkar, aukar og så til slutt er vi tilbake til nesten berre den vesle gitaren att.

4: Glasgow Mega-Snake (Live frå ICA)


Her må eg berre seie at eg føretrekkjer denne liveversjonen frå ICA framfor albumversjonen, spor to på Mr. Beast. I denne låta elskar eg både det beinharde riffet, samspelet mellom trommer og bass, korleis den massive lydveggen likevel tillet ein spinkel gitar i føregrunnen og alt det der. Søtt av bandet å tileigne låta til Albert Hofmann, oppfinnaren av LSD. Liveopptaket vart gjort på hundreårsdagen hans, 11 januar 2006.

5: I Chose Horses (Mr Beast)


Køntrisang er det vel ikkje, men lell. Den sterkt manipulerte vokalen ligg der i bakgrunnen av den pianodrivne saka som held seg relativt lågmælt heile tida. Som på Dial: Revenge frå Rock Action hyrer Mogwai her inn ein gjestevokalist som syng på sitt eige språk.

6 og 7: Black Spider (Zidane, a 21st Century Portrait)



Når Mogwai har blitt bedne om å lage musikk til levande bilete, har førespurnaden komme frå Frankrike. Første gong dei gjorde eit slikt prosjekt var med Philippe Pareno og Douglas Gordons filmprosjekt Zidane, un portrait du 21e siècle. I denne filmen følgjer kamera kroppen til Zizou gjennom heile den tida han er med i kampen, frå start til han blir utvist eit kvarters tid før slutt.

Plata både startar og sluttar med Black Spider, for sikkerheit skuld heiter den siste versjonen Black Spider 2. Det kan verke som det er den andre versjonen som er den minst bearbeidde låta, iallfall på idestadiet. Ein ting er lydbiletet, ein annan at det verkar som om det er færre, men meir gjennomarbeidde element med i den versjonen som ikkje har noko siffer i tittelen. Det er elles ikkje det same å oppleve desse to låtene spelte rett etter kvarandre (som her) som å høyre dei med nesten eit heilt dobbeltalbum mellom seg.

8: Batcat (The Hawk is Howling)


Det startar med ominøs romling og held fram med høg intensitet og det er vanskeleg for Spotify å yte denne noka form for rettferd. Batcat krev høgt volum. Her er parti der romlinga er tilbake, parti med call and response mellom bandet og sologitaren. Ikkje minst læst låta som ho er slutt før ho kjem tilbake med eit smell og eit nytt fokus. Eg kjem ikkje på så veldig mange Mogwailåter eg kan seie er betre enn denne.

9: How to be a Werewolf (Hardcore Will Never Die, But You Will evt A Wrenched Virile Lore)

Kryptozoologien er visst ugrei å få med, ettersom Hardcore Will Never Die, But You Will ikkje er på Spotify. Det er så vidt eg kan sjå ikkje remiksutgåva A Wrenched Virile Lore heller. Så korkje originalen eller Xander Harris-mixen får vere med på denne lista.

10: Hound of Winter (Earth Division EP)



Song! Med munnspel! Og strykarar! Når Stuart Braithwaite syng på engelsk utan iøyrefallande spesialeffektar på vokalen er det lett å tenkje at det han syng må vere viktig, men når eg høyrer på denne stille låta som er fullstendig dominert av piano og akustisk gitar får eg heller inntrykk av at songen er noko som er med fordi lyden av ei stemme var det låta trong for å bli nokolunde ferdigkomponert.

11: Jaguar (Les revenants OST)


Eg for min del høyrte på denne LPen eit års tid før eg endeleg fekk sett serien. Væffal er Mogwai veldig gode til å lage filmmusikk. Her har dei gått for illevarslande snarare enn direkte nifs, iallfall er det slik når du høyrer plata. Saman med dei levande bileta og den fascinerande forteljinga blir det creepy som berre faen. Jaguar er meir av ein cue, medan Eagle Tax er ei fullt utbygd Mogwailåt som fint kunne passa utanfor serieuniverset.

12: Eagle Tax (Les Revenants OST)



Og her er heile lista i ein smell:


More songs about lemurs and pigs

For mange år sidan las eg i morosida i Q (old person's rock magazine) ei liste over låter av The Cure med dyr i tittelen. Først no har eg somla meg til å rekonstruere henne som speleliste. Her er ho:

More songs about lemurs and pigs (WiMP)

Her er låtene med kommentarar:

1: Foxy Lady (Three Imaginary Boys)


Lista blei liksom ikkje så lang som ein skulle tru likevel, så den dyrenamnlåta som kjem først i kronologisk orden har berre dyrenamnet med som adjektiv. Foxy Lady av Jimi Hendrix var den første og i mange år den einaste coverlåta The Cure spelte inn på plate. Skal vi seie at denne versjonen er kantete? Ja, det trur eg vi skal. Ikkje så stakkato og samlebandsaktig som Devo sin makelause versjon av Satisfaction, men lell.

2: All Cats Are Grey (Faith)


Når The Cure har rykte på seg for å vere triste og svartsynte gothar har nok det mykje å gjere med dei tre LPane som kom i perioden 1980-1982, nemleg Seventeen Seconds, Faith og Pornography. Eg er svært glad i desse platene eg, altså, men for dyreelskaren er det ikkje stort meir å hente enn denne låta midt i trilogien. Låta kunne like gjerne heitt noko med natt eller mørke eller sånn, det er som kjent då alle kattar er gråe.

3: The Lovecats (singel)


Denne er jaggu meg ein tidleg favoritt. Det lyriske eget samanliknar seg og den elska med katter og tigrar på denne singelen. Personleg fønfækt: B-sida Speak My Language er truleg den Curelåta eg har på flest utgjevingar. Dessutan: Coveret til The Walk-tolvaren har eit digert nærbilete av ei fluge.

4: Shake Dog Shake (The Top)


Det er berre å telje: The Top er den av Cure-LPane som har flest songar om dyr. Faktisk kunne det fort vore ein til; rundt omkring på den svarte platemarknaden eksisterer det ein bootleg med demoar til denne plata, der ein tidleg versjon av Give Me It heiter Cats Like Cheese. Iallfall er opningslåta Shake Dog Shake ei stadfesting av det singlane frå perioden hadde gjort tydeleg, nemleg at den reine, kolsvarte desperasjonen frå dei tre føregåande LPane var eit tilbakelagd stadium.

5: The Birdmad Girl (The Top)


Fuglar er no ein ting, denne humørspreiaren har óg med minst ein potensiell isbjørn.

6: The Caterpillar (The Top)


Frå potensiell (men akk så umogleg) isbjørn går vi til ei larve og dermed lovnaden om ein sommarfugl. Veldig munter song, sjøl om sommarfuglens flukt på slutten er ei kjelde til melankoli.

7: Piggy in the Mirror (The Top)


Det finst folk som liker The Cure som meiner at Disintegration er den beste plata deira, eg er ikkje ein av dei. Får eg valet mellom The Top og Disintegration er eg den eksentriske som vel The Top kvar gong. Tullestemma i denne songen er berre ein av grunnane.

8: Bananafishbones (The Top)


Dei neste par låtene er henta frå dobbel-LPen der Robert Smith for alvor oppdaga strykarar og saksofon, The Top er altså den der han spelte omtrent alt sjøl og prøvde seg i mange retningar. Bananafish er visst elles ei samlenemning for to artar av beinfisk, her er den eine:
"Bonefish" by Original uploader was Hadal at en.wikipedia - Transferred from en.wikipedia; transfer was stated to be made by User:RSkyhawk.. Licensed under Public Domain via Wikimedia Commons - http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Bonefish.png#mediaviewer/File:Bonefish.png

9: Snakepit (Kiss Me Kiss Me Kiss Me)


Som eg ymta om i stad er det mykje saksofon og mange strykarar på denne LPen, men nett Snakepit er ei hallusinatorisk greie med framståande gitar og ei grunnstemning som er nærmast orientalistisk. "I'm writhing in the snakepit" tyder vel at det lyriske eget ser seg sjøl som slange, og vi minnest "I could be like a polar bear"-linja frå The Birdmad Girl. Er dette nok til å identifisere vering i verda som gjennomgåande motiv i Robert Smiths songlyrikk? Neppe.

9: Like Cockatoos (Kiss Me Kiss Me Kiss Me)


Cockatoos er kakaduer. I denne songen er det ikkje songeget eller det lyriske subjektet (she) som er som ei kakadue, det er tvert i mot natta som syng som ei kakadue. Dersom du er som meg får du frysningar av strykarane på slutten, og så skrur du volumet enno litt høgare, for neste song er den perkussive Icing Sugar. Men ikkje på denne spelelista.
«Umbrella Cockatoo (Cacatua alba) -on branch» av Heggy - first uploaded in October 2004 on de wikipedia.. Lisensiert under CC BY-SA 3.0 via Wikimedia Commons - http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Umbrella_Cockatoo_(Cacatua_alba)_-on_branch.jpg#mediaviewer/File:Umbrella_Cockatoo_(Cacatua_alba)_-on_branch.jpg

10: Where the Birds Always Sing (Bloodflowers)


Det har komme to LPar etter Bloodflowers, men Where the Birds Always Sing er den så langt siste dyrelåta. Ein skulle nesten tru låta var skriven for å avslutte ei slik liste, for ho oppsummerer mangt av det vi har kunna seie om dei tidlegare: Majestetisk tempo men likevel ganske perkussiv, korleis verda er og korleis det er å vere i henne, i det heile teke eit musikalsk uttrykk som ikkje endrar seg så mykje som det tek opp i seg nye ting medan det held på det gamle. Håper dei kjem med ny plate snart.

Og forresten: Lenke til WiMP-liste er øvst i posten, her er heile lista i Spotify: